โดย สายลมรัก
20 พฤศจิกายน 2553
"เอ้านั่งๆกันชิดๆหน่อย นานๆครั้ง เราจะมานั่งกินปิคนิคกันกลางถนน หน้าเกษรพลาซ่าแบบนี้" เสียงคนเสื้อแดงในบ้านราชดำเนิน หรือกลุ่มแดงหลังขดหลังแข็ง แซวกัน ในขณะนั่งบนกระดาษ 6 แผ่น กินปลาหมึกย่าง ถั่วต้ม มะม่วงมัน พร้อมพับนกกระดาษสีแดง สัญลักษณ์การเรียกร้องให้ปลดปล่อยนักโทษการเมือง ใต้สะพานลอยกลางถนน หน้าเกษรพลาซ่า เมื่อวานนี้
"เยี่ยมครับน้องๆ ต้องช่วยๆกันสู้แบบนี้" คุณลุงผิวพรรณดูดี มีสกุล ใส่เสื้อสีแดงแปร็ด มากับคู่ทุกข์คู่ยาก ยกนิ้วพร้อมให้ กลุ่มแดงหลังขดหลังแข็ง ซึ่งมาในชุด กึ่งแดงกึ่งออฟฟิส เนื่องจากบางคนเลิกงานแล้วมา บางคนลาครึ่งวัน บางคนลาแม่มทั้งวัน
บางคนไม่ลา แต่เดินออกมาเฉยๆ (อย่างผม)
ผม แอบนั่งมอง อย่างพินิจ พวกเขามาด้วยอะไร ผมมองแล้วครุ่นคิด ไม่มีสักครั้งที่เขาบอกกับผมว่า "พี่สายลม ถ้าเราชนะแล้วเราจะได้ดิบได้ดี ทักษิณต้องเห็นเรา เราต้องได้ไอ้โน่น มีไอ้นี่ ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ"
ผม ทำงานกับพวกเขามานานโข สบตากับพวกเขาและเธอเหล่านั้นในยามที่เราอยู่ในภาวะวิกฤติ ผมหัวเราะกับพวกเขาในยามที่เราสนุกสนานกันจากการทำงาน
"ไม่เคยมีคำพูดเหล่านี้ออกมาจากคนที่รู้จักสักคำ"
จริงอยู่คนเสื้อแดงบางส่วนกับคุณทักษิณ แยกจากกันไม่ขาด
แต่เชื่อผมเถอะ วันนี้ต่อให้ทักษิณ ตายไปแล้ว
พวกเขาก็จะไม่ถอย ......แม้แต่ก้าวเดียว
ประยุทธ์ .....ผมไม่รู้ว่าใครเขียนแผนให้ พวกคุณ ผมไม่รู้ว่าใครวิเคราะห์การสลายมวลชนให้พวกคุณ
และผมไม่รู้ว่าใครเป็นกุนซือให้พวกคุณว่า สกัดทักษิณ เหยียบพรรคเพื่อไทยให้สนิท
ทุกอย่างจะจบ
ผม ไม่รู้ว่าหน่วยข่าวที่ส่งลงไปแทรกซึม เคยมองไปที่ดวงตาของผู้คนในการรำลึก ถึงผู้ที่เสียชีวิต และเขียนรายงานบอกเจ้านายคุณอย่างตรงไปตรงมาซักครั้งหรือไม่ว่า
"นายครับประชาชนไปไกลเกินกว่าทักษิณมากแล้ว"
โปรด นึกเปรียบเทียบ ม๊อบจัดตั้ง ม๊อบมีเส้นหนุน กับม๊อบมาด้วยหัวใจ ที่โดนสกัดกั้นจากกฏหมา หรือกฏกู ทั้งขู่ทั้งปลอบ รายวัน แต่พวกเขาก็ยังออกมา พวกเขาพร้อมใจกันออกมาบอกว่าพร้อมจะสูญเสียเพราะมันก็ไม่มีอะไรที่จะสูญเสีย ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
หัวใจมันต่างกันอย่างไร
เคยมีนัก วิชาการท่านนึง นั่งจิบกาแฟและคุยกับผมอย่างตรงไปตรงมาว่า ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เขาเคยเห็นคนไทยที่ใช้อุดมการณ์ ต่อสู้ เพียงกลุ่มเดียว คนพวกนั้นโดนฆ่าตายไปก็มาก หนีเข้าป่าไปก็เยอะ และเขาคิดว่า นั่นคือคำว่า สงครามอุดมการณ์ ครั้งสุดท้ายในประเทศนี้
จนถึงม๊อบเสื้อแดงเกิดใหม่ ๆ เขาก็ยังคิดว่านี่ไม่ใช่สงครามอุดมการณ์
เขาคิดว่า มันเป็นม๊อบจัดตั้ง ด้วยกำลังเงินเพียงอย่างเดียว
เขาจึงไม่เคยออกมาพูด ถึงกลุ่มคนเหล่านี้ เพราะเขาไม่แน่ใจว่ามาเพราะอุดมการณ์ จริงๆ หรือไม่
แต่ วันนี้ เขาเชื่อแล้วว่า สงครามอุดมการณ์ มันกลับมาสิงอยู่ในหัวใจคนไทย จำนวนมากอีกครั้ง เพราธแม้จะโดนกดขี่ กดดัน กลั่นแกล้ง อย่างไร
คนเหล่านี้ไม่เคยสะกดคำว่ายอมแพ้
วันนี้เขาทุกคนบอกว่า ใครจะปรองดองกับใคร เขาไม่สนแล้ว
เขารู้แต่ว่า เหี้ยสั่งฆ่า หมาสั่งยิง
ต้องได้รับโทษอย่างสาสม
ผมเดินผ่านตอนที่พวกเขาพร้อมใจกันตะโกน ว่าเฮี้ยสั่งฆ่า หมาสั่งยิง ๆ ๆ ๆ ๆ
ดังก้องไปทั่วราชประสงค์
ผมขนลุก เสียงนั้นมันไม่ใช่แค่ ลอยหายไปสายลม
แต่มันได้ยินไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ มันจี้ไปที่ส่วนลึกสุดในมโนสำนึกว่า
เราจะไม่ยอมให้พี่น้องของเราตายฟรี
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คนเสื้อแดงจะพร้อมใจกันทวงถามความเป็นธรรมให้กับผู้ที่สูญเสียอย่างถึงที่สุด ไม่ว่าจะในนรก หรือสวรรค์ ก็ตาม
ภาพคนเรือนหมื่น เรือนแสน พร้อมใจกันตะโกนกันกลางเมืองว่า เหี้ยสั่งฆ่า หมาสั่งยิง นี้ จะคงตามหลอกหลอน และกดดันพวกคุณตลอดไป
ตราบใดที่ยังไม่ออกมาขอโทษประชาชน แล้วรับกรรมที่ได้ก่อเอาไว้..
รำลึก 6 เดือนราชประสงค์ เสียงตะโกน
http://www.youtube.com/watch?v=saSHe99LJFU&feature=player_embedded
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น